Na spokojnie - wariant smoczy w obronie królewsko-indyjskiej i jej monarcha poczuje Twój cieply oddech na swoich plecach... 🙂
Musiałbym się długo
starać, żeby wskoczyć na zbliżony level. To była zawodniczka. Przyznała się dopiero po przerobieniu mnie na mielonkę 😆
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Dwa tygodnie od rozpoczęcia intensywnej kuracji. Pięć od początku choroby.
Kurcze, nie jest ok. Ciągle nie jest ok...
Ale chociaż płuca już czyste.
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
No to byłoby chyba tyle. Uff.
Trzy tygodnie (z okładem) intensywnej terapii. Ponad sześć tygodni trwania infekcji przechodzącej z ostrej w łagodną i z powrotem w ostrą.
Teraz oby tylko coś się znowu nie popierniczyło...
Najgorsze, że podczas choroby psycha siadła, deprecha zaatakowała i w rezultacie brzuch urósł. A waga spadła.
Ale powoli. Nie mam zamiaru się zabić ćwiczeniami, żeby tylko na insta lepiej wyglądać. Cel: dobre samopoczucie. I dobra zabawa.
Ciekawa sprawa: tyle tygodni siedzenia w domu najwyraźniej zrobiło dość dobrze na relacje z dziećmi. Jest dużo, dużo lepiej. Bo... miałem dla nich więcej czasu.
Ciągła codzienna gonitwa zabija nas i naszych bliskich.
A rolki? Dadzą sobie radę.
Wczoraj była pierwsza jazda, na wiślanych wałach w Łęgu. Wiatr chciał przewrócić. Jadąc tam, z wiatrem w plecy, czułem brak stabilności. Było za szybko, chociaż wcale nie było szybko. A z powrotem... ha! No wiadomo. Ale bardzo miły kolarz zaproponował mi wspólną jazdę pod najmocniejszy wiatr i było BOSKO! Rewelacja. Bardzo mu dziękowałem, choć jechaliśmy razem może kilometr. Widać było, że jeździ w grupie - sygnalizował zbliżanie się do pieszych po prawej. Ważne.
A dzisiaj na Błoniach już luźniej, wiatr nie taki mocny i co chwila zmiana kierunku, więc trudniej się zarżnąć. Sporo poćwiczyłem techniki, trochę przyspieszeń i dużo slalomu między ludźmi. Półmaraton był w miarę w tempie, weszło sporo poniżej godziny, a potem już tylko plumkałem dla przyjemności. Sprint z wiatrem wszedł 36,5 km/h, a pod wiatr 33 km/h. Całkiem nieźle.
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Dość mocny trening jak na taką przerwę. Niecałe 30km w dobrym tempie, poprzedzone jedną rozruchową przejażdżką dzień wcześniej. Też bym się pewnie tak rzucił na rolki jak wygłodniały.
Krótko, bo czasu mało, roboty dużo...
Zawody w Wieliczce: bardzo ciekawa trasa, bardzo ciekawe przeżycie. Wynik na poziomie Fochatlonu 2019, gdzie dużo zyskałem jadąc w pociągu (jeden z pierwszych wyścigów, gdzie udało się utrzymać w jako tako jadącym pociągu), a tutaj sporo jechałem sam starając się dogonić Papiego, a potem innych, którzy mi po kolei uciekali przez różne dziwne sytuacje na zakrętach (wolniejsi zajeżdżali drogę, a przez studzienki i inne takie nie było dużo opcji toru jazdy).
Fajnie wyszło wyszkolenie na łukach. Tam dużo nadrabiałem. Na prostej brakowalo powietrza.
No i to by się zgadzało. Dwa miesiące chorowania, poważne obniżenie pojemności płuc, dodatkowe kilogramy, wyniszczenie lekarstwami i przerwa w treningach... Braki systemu kardio nie bolą, tylko wszystko po chwili się robi jak z waty.
Wczoraj powrót na siłownię. Dzisiaj próba powrotu do procedury drylandu.
Jest słabo. Mokry jak szczur po zrobieniu czegokolwiek.
Teraz dopiero doceniam jaką kondycje miałem zbudowaną jeszcze dwa miesiące temu...
Stresy staram się oswoić. Idzie różnie...
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Tomek, na spokojnie, na luzie, bez stresu. Niech się kręci swoim tempem.
Ja też z formą jestem tak sobie, zaniedbuję. Dużo innych zajęć, brak czasu, brak ochoty czasem.
Co ma być to będzie, na rekordy jeszcze będzie czas.
Też zamierzam dziś wykupić karnet na siłkę po dłuższej przerwie.
Fajnie że udalo się zorganizować takie zawody.
Wczoraj udało się pojeździć z Papim. Przy wieczorku, po niecałkiem odludnej trasie Focha na Kopance. W zasadzie to wyjątkowo duży ruch był jak na to miejsce.
Było bosko!
Tego mi było trzeba.
Dużo techniki. Główne pytanie: jak zrobić, żeby jechać kadencją Pawła, ale żeby nie zostawać w tyle.
Bo nie sztuka jest drobić i doganiać "na siłę".
Sztuka to jechać spokojnie, dłuuuuugimi łukami i utrzymywać prędkość "niby nic". 🙂
Coś tam się da. 😉
Wymaga to naprawdę głębokiego wychodzenia na zewnętrzne krawędzie. Sam jestem pod wrażeniem, że mi to wychodzi momentami. Owszem - w pewnym momencie jest odcinka psychiki, na dużej prędkości albo wibracje, albo po prostu lęk i przestaje się tak dobrze technicznie jechać. A jak kończy się technika, to zaczyna siła i kwestia czasu jak wywali bezpieczniki...
Myślę, że powinienem być z siebie zadowolony. W zeszłym roku wszedłem na koła 125, a dzisiaj jestem w stanie wycinać na nich takie łuki, których wtedy nie wycinałem na 110.
Co nie zmienia faktu, że trzeba więcej, dalej, mocniej. Ale nie własną siłą, tylko faktycznie techniką. Czyli użyć rozpędu i własnego ciężaru. I wyprostu nogi w kolanie dociskającej zewnętrzną krawędź.
Zgodnie z terminologią Pascala może nie robimy double pusha, ale double contact na pewno. 😉
https://www.youtube.com/watch?v=QF23FHXemHQ
Najważniejsze:
1. zdążyć z odłożeniem powracającej nogi zanim zakończy się faza odbicia nogi napędzającej
2. odłożyć delikatnie, od przedniego kółka, tak aby nie odskoczyła, tylko od razu pojechała.
3. wtedy ta noga może od razu wejść na zewnętrzną krawędź i jej dociśniecie jest dużo skuteczniejsze.
Precyzja i dokładność. I coś co nazywam timingiem. Zrobisz w punkt i czujesz jak Cię niesie! 🙂
A że oddechu brakuje, to jest dodatkowa motywacja do ćwiczenia techniki. Bo tylko to mnie teraz ratuje.
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Papi to który Paweł? P? czy C?
Jak się jedzie za kimś to nie ma się tylko osłony przed wiatrem, ale w głowie inaczej wszystko pracuje. Nie trzeba skupiać się na drodze. Jest się niemal biernym wagonikiem, a nie zasapaną lokomotywą.
H Pro Firm vs XFirm
Wreszcie przyszedł czas i przetestowałem H Pro Firm na lekko chropowatym przemysłowym asfalcie Focha.
Wrażenia: masełko!
Jedzie się bez wibracji. Ok, na kostce coś tam czuć. Ale tak poza tym wrażenie jakby Ci gładzili ten asfalt. A jednocześnie nie ma śladu przymulania.
Po zmianie kółek na H Pro XFirm pojawiły się wibracje, a prędkość pozostała mniej więcej taka sama.
Kąty wyjścia na zewnętrzną mniej więcej takie same, więc to nie jest tak, że niwelacja wibracji umożliwia Ci dużo więcej, odważniej, mocniej.
Jedziesz tak samo, tylko jest przyjemniej.
Na miękkich płyniesz, na twardszych suniesz.
Super twarde zostawiłbym wyłącznie na bardzo dobry asfalt po suchym. Ale na ten moment osobiście nie widzę najmniejszej zalety XXF.
Przy Fochu odkryliśmy wjazd na nową ścieżkę rowerową na wałach kanału Skawińskiego. Ze 4km. gładkiego asfaltu i o niebo mniej uczęszczanego przez rowerzystów. A piesi to w ogóle rarytas.
A w tym samym czasie na Kolnej korki rowerzystów...
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
To teraz jeszcze test ściaralności byś zrobił x-frimów vs firm 🙂
A fajnie że wam tam wały asfaltują. 4km gładkiego asfaltu to rarytas.
Grind never stops.
Powoli, powoli coś się poprawia z formą po chorobie.
Ale z naciskiem na powoli.
Z czterech nałapanych kilogramów w trzy tygodnie udało się zrzucić jeden.
Warto zaznaczyć, że w tym samym czasie mega stres w pracy i kortyzol pewnie wywalony w kosmos. To nie są warunki do powrotu do formy...
Tym niemniej...
Poprawiona technika dp na coraz większej prędkości. Już 30-33 km/h idzie utrzymać jadąc dp za kimś. Ważne: za kimś. Solo jeszcze nie.
Wczoraj pierwszy raz WTR od Niepołomic (ul. Kolejowa) na wschód. Odcinek 17 km tylko, żeby nie przecinać drogi na przejściu dla pieszych. Ruch spory. Mnóstwo rowerzystów. Pogoda cudna i prawie bezwietrzna. Momentami coś zawiało, ale słabiutko.
Utrzymałem się 7km za pociągiem, który jechał własnie 32-35 km/h. Dałem zmianę (ok. 30 km/h) i po prawie kilometrze zjechałem na tyły. No i się zaczęło. Niestety mijanki z pociągami rowerowymi to ja się przestaję odpychać dla bezpieczeństwa i momentalnie odległość do pociągu rośnie. No to pościg. Raz się zabrałem. Dwa się zabrałem. Trzy się zabralem. Cztery się nie zabrałem. Akurat Witek prowadził i po minięciu się z rowerzystami, gdzie lekko zwolnił od razu przyspieszył. A ma sobie depnięcie! No i tak to niestety jest, że wszystkie nierówności w tempie jazdy najbardziej czuć z tyłu. Ostatni mijałem rowerzystów i ja jeszcze się nie odpychałem, a oni już wchodzili na prędkość. Więc odjechali kilka metrów zanim zdążyłem cokolwiek zrobić. No i pojechali.
Nie wiedziałem wtedy tego, ale pociągnąłem z nimi połowę odcinka. Druga połowa to samotna walka, rozkminy kątów, wysokości, oglądanie kwiatków, słuchanie ptaszków. Jak mijałem się z naszym pociągiem wracającym, który krzyczał, żebym zawracał i gonił, to nie miałem ochoty. A niech se jadą. Ja chcę dojechać do końca.
I dojechałem i zawróciłem. No i technika, technika, technika. Lewa noga pięknie pchała zewnętrzną krawędź, a prawa się chwiała w bucie. Trochę pomogło dociśnięcie paska o dwa ząbki. Może jeszcze coś powinienem szynę podregulować? Może kostkę poćwiczyć?...
Od połowy dojechał do mnie ładnie cisnący gość na rowerze fitnesowym (kolarka z płaską kierownicą). Ładnie cisnął 32-33 km/h. To się zabrałem. Było spoko. Dużo łatwiej się jedzie za rowerzystą, bo jedzie bardziej jednostajnie i ma mniejsze przyspieszenie. Bardzo fajnie. Rozstając się pięknie podziękowałem, bo było super.
W sumie 35 km w 1,5h. Na koniec zmęczony jakoś bardzo nie byłem, ale nóżki się już chwiały w butach. Więc odpuściłem dojechanie do 42km. I tak było dobrze. Strava mówi, że w jedną stronę jestem 10, a z powrotem 9 overall. A przecież sporo pojechałem niespiesznie.
Potem widziałem plamy soli na nogach, czyli nie czułem, a odwodniłem się. W trakcie wypiłem dwa bidony: 700 i 600 ml. Mało się okazało. Ale trudno wziąć więcej.
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Kilka kg to nie problem, mi brzuch nie chce spaść, zbyt leniwy się zrobiłem i zacząłem jeść to co lubię 😀
Aż wstyd się przyznać, ale w tym roku nie zaliczyłem treningowo ani jednego maratonu.
Tomek, może pisałeś już ale zapytam. Masz jakieś info na temat
Suunto 9? Opłaca się to jeszcze kupić czy darować sobie? Póki co spartan działa, ale to może być jego ostatni podryg w tym sezonie.
Już położyłem lagę na Suunto. Wróciłem do Polara. Teraz M430, jak coś mu się stanie to zapuszczę sobie model M, albo co po nim przyjdzie za około 1000-1300 zł.
Nawet kilka kg to problem. Ja czuję każde 0,5kg.
Oczywiście mówię o tym co czuję za*dalając z chłopakami...
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Polecam rotawirusa. Od czwartku do poniedziałku minus 4,5 kilo
Dzisiejsza waga 72,5. To ja w ogólniaku więcej ważyłem.
Ale mocy ubyło więcej niż kilogramów 🙂
Polecam rotawirusa. Od czwartku do poniedziałku minus 4,5 kilo
Dzisiejsza waga 72,5. To ja w ogólniaku więcej ważyłem.
Ale mocy ubyło więcej niż kilogramów 🙂
"Zapytano Mistrza kung fu Kim Lana:
- Mistrzu, czy na chudnięcie zielona herbata jest dobra?
- Na chudnięcie najlepsza jest zielona.... kiełbasa!"
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Short update.
1. Trochę lepiej ze zdrowiem. Wydolność się powolutku poprawia. Z naciskiem na powolutku.
2. Brak sukcesów w zrzucaniu kilogramów. Oskarżenia lecą pod adresem stresu w pracy.
3. Technika poprawia się na pełnej kicie.
a) Winę ponosi wiele czynników, w tym to, ze nie mam siły za*&dalać, więc muszę sposobem.
b) A to, że rozkminiam wszystko i pokazuję Kasi na pewno nie przeszkadza.
c) Plus uprzejmość kolegów z klubu, którzy starają się abym utrzymywał się w pociągu. Mimo wszystko. Jak jedziesz za kimś i jest za szybko, ale za Tobą jeszcze są inni i MUSISZ nadążać, to dopiero zaczyna się MYŚLENIE! Raz się nie uda, drugi raz się nie uda, trzeci raz coś tam zacznie wychodzić... i tak dalej. Mam już wystarczająco dużo stabilności, żeby próbować rozmaite rzeczy i naprawdę warto 🙂
PS. Po wczorajszym wieczornym rowerku wróciłem tak głodny, że chciałem zjeść wszystko! Błąd taktyczny: trzeba brać jedzonko na jazdy, żeby nie dopuścić do takich sytuacji. I to nie chodzi o bilans kalorii, bo tu wyszedłem na minus, ale to, że wciągnąłem kompulsywnie trzy kiełbasy na noc i mnie potem pół nocy mordowały...
- Dziś robimy czego innym się nie chce, a jutro czego inni nie potrafią.
Ostatni post: Kicking Asphalt 2022 Najnowszy użytkownik: justinamackie3 Ostatnie posty Nieprzeczytane Posty
