Kicking Asphalt 2k23  

Jak mnie wkurza, gdy forum zamiast zapisać wywala post po tym jak się go dwadzieścia minut komponuje!...
🙁
No niestety nie mam czasu robić to drugi raz.

To tylko wrzutka z wczorajszej jazdy nad wietrznym kanałem. Wracając pod wiatr było dużo czasu na robienie fotek.

Ładnie tam jest, fajna trasa, lubię tam jeździć 🙂

@tomcat dzięki za film! Z ciekawości: kamera ma kilka trybów "widzenia"? To oczywista oczywistość, ale przy szerszym kącie byłby to jeszcze lepszy materiał 🙂 Zwłaszcza dla mnie! 🙂

Co do forum: mnie pisanie od tylu lat nauczyło jednego, że piszę najczęściej w dokumencie Google lub Word, gdzie mam autozapis ustawiony. Dopiero potem przelewam na właściwy kanał i enter 🙂

@maksmichalczak
Przypominam: to kamera za 200 złotych! Jak na tą cenę jest wyborna.
Natomiast to za co się płaci w przypadku np GoPro to:
- brak zmniejszenia pola widzenia po włączeniu stabilizacji. Tutaj włączenie stabilizacji blokuje tryb "wide".
- wbudowane w pliku dane GPS
- bardziej przemyślane operowanie kamerą.

Czy kupiłbym jeszcze raz te kamerę za 200 zł? Chyba nie. Szukałbym czegoś bardziej przede wszystkim szerokokątnego.

Ale brak GPS to błogosławieństwo dla baterii. Bez żadnych problemów 2,5h nagrania. Go Pro 6 miała kłopot z godziną!

Eddy Matzger ciągle zaskakuje.
Mimo wszystko.
Wariat jeden.

W 1998 z kumplem "wjechali" i "zjechali" na rolkach z Kilimandżaro!
I nie był to spacer w parku.
Zapraszam do lektury:

Our off-road skate adventure to the rooftop of Africa began
inauspiciously enough on a layover in Amsterdam. While wearing inline skates I had just pedaled out to the airport on a chopped-out Dutch bicycle and surrendered it to my Mount Kilimanjaro skate expedition partner Dave Cooper. We were ferrying his luggage through the woods and back to my grandmother's house in the pouring rain.

"For the record I just want you to know that this is the stupidest
thing we've ever done," Cooper said, not referring to the biking and skating we were just then doing.

"Speak for yourself, buddy," I shot back, a little surprised by my own tone of conviction. "Nothing of significance has ever been
accomplished without stupidity."

You may consider us out of our cotton-pickin' minds for wanting to skate up and down a 19,340 foot tall mountain in deep, dark Africa, but look at it for a second from our perspective: we've spent so much of the last ten years in skates that we're more likely to hurt ourselves with shoes on. Why, then, should we risk injury and dare to be stupid without skates on?

"What's the motivation here?" people would frequently ask. "Are you really going to do the whole thing on skates?" No one could believe that I wanted to go up Kilimanjaro on inlines for the view alone, and Cooper for no reason whatsoever. In fact, it was difficult convincing people that this was neither a publicity stunt nor a Guinness Book of World Records attempt.

The simple need for me to skate Kilimanjaro began on a peak in my Berkeley backyard in 1990. Baseline for all map surveys of the western United States, Mount Diablo is merely 3,849 feet tall, but since it's an isolated peak, more square mileage is visible from the top of Diablo than from any other mountain in the world except Kilimanjaro. This fact never escaped me.

In 1990 I frequently skated up Diablo illegally, sneaking past the
rangers and frying myself in the anaerobic skillet of a vertical world before sitting on the summit like a pooped-out marmot contentedly surveying his territory. In my mind's eye I'd multiply Diablo's elevation by five, divide the amount of oxygen by half, subtract the paved road, add some tropical savannah, and I'd get an idea how breathtaking the view could really be.

January normally offers the best chances for reaching the summit in clear weather, but when we touched down three degrees south of the equator in Nairobi, Kenya, on January 8, 1998, the sky was falling and no mountain was visible. Tourism was literally stuck in the mud, because impassable roads meant all the major safari parks were closed down, and hordes heading instead for the beaches in Dar Es Salaam were only met with more rain. El Nino was the big buzzword on the street, accountable for the wettest dry season of the century.

At least the landscape giving thanks by bursting forth. Our bus to
Kilimanjaro's base in Moshi, Tanzania, took us through the kind of
classic savannah I thought only existed in National Geographic. Even with hanging clouds it was an expansive landscape, ornamented by flat-topped acacia trees and Tower of Babel termite mounds. This scenery wasn't the gold of memory, only green beyond belief.

Along the national highway, really just a lonely road cutting a swath through the boondocks, spear-carrying Masai men wrapped in red cloth grazed their cattle, pacelines of colorfully dressed women walked with heads hidden under giant bushels of cooking wood, little girls emulated their elders with barely filled buckets of water, and little boys rode rickety wooden scooters with old tire rubber nailed to the wheels.

We took our specially engineered off-road skates out for a test ride the day before hitting the mountain. The four-inch diameter knobby polyurethane tires had no problem grabbing real African dirt, and judging by the ecstatically playful response we got from of the natives ­-- tag seems to be it -- off-road skating is set to take off in Tanzania. No word for skates exists in Swahili, so when someone dubbed our off-road inlines "flying shoes," the name sort of stuck.

The shoes hardly flew up the mountain, however. First we had to
smuggle them around the corner from Marangu Gate (5995 ft), because the rangers there are notorious for routinely confiscating snowboards, skis, and mountain bikes. Once we got rolling, though, only about two percent of the three thousand feet in 5 miles to Mandara huts (9,200 feet) was actually skateable. In the forest, old man's beard dripped from trees whose claws held back the earth in terraces. Skating this was a bit like duck-walking up a giant staircase and coasting the landings. No handrails for aggressive skaters to slide on here, just roots.

When rain became a constant companion beginning at about 10,500 feet on day two, we had just emerged out of lush tropical rainforest and into what looked like Scottish moorlands. Trekkers were slipping and sliding all over the place in the black mud, but our skates held firm. Thanks to duct tape covering the ventilation holes in the outer molded plastic shell, my feet were kept toasty dry until one real soaker of a stream crossing.

We had an extra day for drying out and acclimatization at Horombo huts (12,500 feet) on day three. Cooper and I wandered around camp wrapped in wool blankets like tribes people and came to be called "Masai" by all the porters and guides. We hung our clothes to dry in one of their smoky cook shacks and watched the grueling work of making ugali, a traditional stiff porridge from corn meal and water. One guy sweated
just holding the pot down while another muscular dude used a giant wooden spoon to alternately fluff it up and pat it down.

Occasionally a porter would enter the shack slanted like the rain and shiver violently next to the fire, steam slowly rising from wrung-out clothes. These guys were the real story of the trip, balancing heavy loads on their heads for long hours in inclement weather over terrible terrain at altitude, and on nothing more in their bellies than stiff porridge. In our six days on the mountain, I saw porters under imponderable weight, women included, prancing antelope-like in flip flops, blown-out shoes, or bare feet altogether.

Arriving porters were grapevines of information. One arrived in
advance of an our dunny paper sponsor, an Australian on the five day trek who had to come back from Kibo because of headaches, nausea, and discharging eyes. Another juicy story was how just two days previously, a 53 year-old American doctor had died after being rushed back down to Moshi with altitude sickness. Word was that he had died in the hospital and his body got dumped back at the hotel because his eager friends -- some friends they turned out to be -- had turned
right around and gone back up the mountain. Wheelbarrow stretchers parked outside the cook shack served as a grim reminder of the mountain's power to take away.

When not carrying on with porters and guides, Cooper's and my natural function was to boost sagging morale amongst trekkers. Basically, people had come for walk in the park and instead were confronted with the hardest thing they'd ever done in their lives. "I came here for a vacation," the line went, "so why am I doing this to myself?'" Our method of commiserating involved laughing to keep from crying. Cooper confessed that the more miserable he became the happier he got, a funny, inverse sort of relationship that was difficult to explain but so true. I'd pipe out a baleful tune on my shakuhachi flute, perhaps the one who about the bear who climbed another mountain to see what he could see.

The peak was still hiding behind mountains of clouds when we set out from Horombo on the fourth day. The saddle between the twin peaks of Mawensi and Uhuru was on the menu, ten kilometers of high alpine desert we'd patiently been waiting for since day one. First, though, we had to negotiate a tricky section through a washed-out meadow, balancing atop tufts of grass to get across the epic flooding. By 11 a.m., just as we were breaking out onto the saddle and eagerly skating again, we came across the first sullen trekkers who had set out for the summit at 1 a.m. that morning. All had been denied, but one father was beaming because his teenage daughter had left him behind and gone
for it all.

Steady rain turned to stinging hail at thirteen and a half thousand
feet and driving snow by fourteen and a half thousand. If we were too wet and cold to celebrate the fact that then and there we were higher than any place in the continental U.S., how fun was it going to be, then, at nineteen thousand and change?

For walkers, the footing was getting surly fast. Snow covered talus and scree gave way easily underfoot, leaving big slide marks in the snow. But our skates dug in solidly like crampons, offering traction aplenty.

"Felix, are we going to make it to the top?" I asked our guide with
the video camera going. There was a pregnant pause as one eyebrow lifted slightly, but he kept the faith. "I think so, but we must go slowly," he said, and then added ominously, " after tonight the snow is so deep no one will reach Gilman's " Gilman's Point is on the crater rim. The real top is another six hundred feet up.

Crossover steps were practical when negotiating steep slopes or
boulder fields. To my delight, the guides had evolved a parallel
method of climbing, side-stepping uphill like skaters, only these guys were in shape. They'd bound up the slope, stop for a brief interval to puff on a "Sportsman"cigarette, and then go shooting by again while we plodded inexorably on.

We reached Kibo hut at 3 p.m. The teenager daughter who had dropped her dad was just back from Freedom Peak and was wretching her guts out next to some solar panels that hadn't taken a charge in two months. Through uncontrollable sobs Annalies blurted out that it had been the worst day of her life. Upon seeing our skates, though, she rallied considerably, and after a round of hugs was ready to continue on down the mountain. No one present could deny that in a sappy but real way, Annalies had undergone a true rite of passage, coming up the mountain a girl and returning a woman.

In waning light Cooper burst out screaming "The peak! The peak!"For the first time the whole trip we could finally see the top, clear as a bell, and it was more than impressive. "Can't say we climbed it and didn't see it!" Cooper pronounced triumphantly. "Now it's 'saw it and didn't climb it,'" a young American doctor also named Dave retorted
snidely.

At 1 a.m. Cooper and I were ready for the final assault. We skated out of the dank hut and into the light of a hazy moon. Felix led the way. Bobbing pinpricks of light from guides up ahead resolved into lanterns as we drew near. After two and a half hours of picking our way up and over fuzzy forms in steadily falling snow, we took a short breather in a cave. Felix pointed out lights from Olduvai Gorge which were visible through gathering clouds to the northeast. How many times had our prehistoric ancestors gazed up at Kilimanjaro's glowing white mantle? How many knew what was up with all this snow?

Progress was slow but steady as the snow got deeper and the slope steadily more severe. We reeled in the four American doctors and their two guides by the base of the Wall, a brutally steep talus slope with forty-four switchbacks up to the crater rim. Together we plowed a course straight up, our only option since the trail was hopelessly hidden under two and a half feet of snow.

I led out the pack single file and took a long pull just fast enough
to keep me warm (if I exerted myself too heavily, I noticed my hands would start to freeze and only backing off the pace a bit thawed them out again). I got a good rhythm going, planting two poles in front of me and then stepping up herringbone fashion through the snow, one skate at a time. Sometimes you really had to punch out a foothold before committing all your weight to one leg.

"You almost dropped me back there, buddy," Cooper managed in a hoarse voice up on Gilman's Point. It was just after six a.m. and snow was traveling horizontally. "You should have told me, I'd have waited up" I said, to which he replied "Couldn't." With great effort the doctors dragged out a camera and I snapped their picture. There was no time for loitering here. Only one of the doctors decided to go on.

Normally it's another hour and a half from Gilman's Point up to the true summit, consisting of a short drop into the crater and then a tiring but straightforward final trudge up to Uhuru (Freedom) Peak. The snow was too deep in the crater for this route, so we were forced to opt for a longer walk around the rim and then up to the top, an additional forty five minutes each way. We were looking at another five hours minimum before returning back to Gilman's Point, which was still eight hours from where we'd spend the night..

Trusty Felix did the hard work now of poking through waist-deep snow in places, providing us a template for our own steps. Near the top, visibility was steadily worsening. Menacing jaws of icicles as wide as football fields faded in and out of sight through pancake-sized snowflakes. Dave was hallucinating.

At the top there was no view to be had, only a howling whiteout. It felt as if we had just swum under a pool cover into the deep end, and now that our chests were heaving it was time to turn around and come back up for air. While planting sponsor flags as if we had just landed on the moon, I asked Dave, the American doctor, why he had wanted to bag Freedom Peak. He said he was inspired by Michael Crichton's book Travels. "Didn't he have a rotten time?" I said, remembering having read that section of the book with the perverse interest of a disaster tourist. "Yeah, but he learned a lot about himself," was his reply.

12 hours after starting out from Kibo we were back, with another 4 hours yet to Horombo huts where we'd sleep. Dave was wrapped around a rock in exhaustion while I was being attacked by snap-happy tourists. A frantic man who never even noticed the skates interrogated me about weather conditions in the crater. He was one from the party that had just lost one to the mountain. He needed to get pictures of the ice fields for a climbing magazine.

Skating the saddle was a head rush, the world's longest downhill bunny run. The skates' wheels sank into the substrate just far enough to provide some braking action and prevent a runaway. For once we were waiting on Felix and had time to appreciate the surreal surroundings of the high desert.

"Wasn't that the hardest thing you've ever done, buddy?" Coopie asked in earnest over a beer that night at Horombo huts. I was already thinking about the marathon guides do, up from the gate and back down within 24 hours. Felix had told me about it and it sounded like a reasonable challenge.

Another guide named Ellis approached us and told us some of the bizarre ways people had conquered Kilimanjaro in the past. One wacked-out guy had walked up backwards and down forwards, without ever turning around. Another had flown his hang glider from the summit down to Moshi in 45 minutes. Still others had parachuted into the crater and run to the bottom. To Ellis' mind, though, we took the cake. "What you did was more than funny," he told us.

Cooper hoofed it down the mountain the last day because of a bumming big toe. His sense of humor wasn't affected, however, as he assumed the role of a Masai porter. Wrapped in his wool blanket, singing Bob Marley tunes with the African dudes, he balanced his pack atop his head and slipped and slid his way down, proving it's safer on skates than on shoes. I had fun of my own, screaming down the twisty single track of the high meadows. Startled tourists and porters scattered from the trail like frogs.

To lend a sense of completion to the journey and to preserve the
chance of doing it again, I smuggled those flying shoes right back out of the park. I had gone up Kilimanjaro for the world's best view and instead looked through myself and saw the unlimited potential for off-road adventure travel. Dave too. Even though the physical imprints made by those skates have been snowed over or washed away, the marks they made in our memories will forever remain.

From the files in 1998.

Wysłany przez: @tomcat

to za co się płaci w przypadku np GoPro to:
- brak zmniejszenia pola widzenia po włączeniu stabilizacji. Tutaj włączenie stabilizacji blokuje tryb "wide".
(...)

Ale brak GPS to błogosławieństwo dla baterii. Bez żadnych problemów 2,5h nagrania. Go Pro 6 miała kłopot z godziną!

Gopro też ma ograniczenia do stabilizacji za szeroki kąt, dlatego dokupiłem dedykowany obiektyw do swojej 9.
2godziny z GPSem mi wytrzymuje, ale powinienem go wyłączyć bo nie potrafię skorzystać. Adobe Premiere Pro może się do tego nie nadaje. Dane biorę ze Stravy i obrabiam starym programem filmowym od Garmina.

Ale GoPro po stabilizacji dalej jest wyraźnie szerokie (a mówię o wersji 6, czyli aktualnie przedpotopowej), a Apeman po stabilizacji to trochę jak widzenie tunelowe.

Dane GPS robisz tak:
1. Odpalasz ten śmieszny programik do edycji od GoPro - nie pamiętam nazwy, ten w którym film się sam montuje jak pokażesz mu kilka kluczowych punktów na linii czasowej filmu. Ale nie musisz pokazywać tych punktów. Można przemielić cały film.
2. Przy jego pomocy włączasz prezentację danych.
3. Generujesz film z obrazem kontrolek i masz "mięso" do edycji jakimś fajnym programem.

Obrabiasz przez VIRB? A jak przechodzisz przez błąd kontrolki API Google Maps, którą to badziewie koniecznie musi odpalić, a temat jest od czterech lat zablokowany w przeglądarkach?

Coś dziwnego się porobiło.
Ponieważ cierpiałem na - indukowany deszczami i piździawicą - zespół niedoboru rolkowania, codziennie od piątku do poniedziałku popełniałem półmaraton w spokojnym, ale prawie przyzwoitym tempie i dobrym towarzystwie. W poniedziałek już pojechałem sam, a wiało przeokrutnie. Kopanka, czyli 5km w jedną stronę z wiatrem i 5km w drugą stronę pod wiatr. Skończyłem na jednym przejeździe, bo bałem się, że drugi raz mógłbym nie wrócić.

Największe ograniczenie na dziś to chyba ciut za bardzo rozczłapane buty, w których stopa się przekręca, co jest w cholerę deprymujące jak się jedzie w okolicach 40 km/h. Jadąc z wiatrem byłem praktycznie pewny pobicia swojego rekordu z zeszłego roku, a wyszło 5 sekund wolniej, chociaż momentami pocinałem 37 km/h. Ale właśnie brak pewności siebie wynikający z przekręcania się butów na stopach, wymijanie rowerzystów i pieszych podczas którego prędkość spadała. No i wychodzi, że sam nie potrafię utrzymywać prędkości. Potrzebuję przed sobą metronomu, którego tempo mam utrzymywać.
Oczywiście jak już jest ten metronom, to pojawia się kolejny problem - utzymywanie obcego tempa jest męczące. Ale per saldo to jest dodatkowa korzyść. Trzeba to wreszcie wyćwiczyć.

Cztery dni, w każdym wydawałoby się spokojny trening. A następne dni: tragedia! Bóle mięśni, zmęczenie jak po ultramaratonie, a w poniedziałkową noc samoistne skurcze dwugłowych. I to pomimo stałej suplementacji magnezem. Czyli poważne przeciążenie.

Nawet lepiej, że nie udało się zrobić WTR w środę rano, bo bym się jeszcze bardziej przeciążył. Teraz jest kolejna doba po i ranek ciągle był ciężki. Ale może, tylko może, uda się jakoś pozbierać do popołudnia, które ma być ładne. Jacek zapraszał na WW. Dawno mnie tam nie było, tylko Kopanka i Kopanka. Fajne też się w końcu może przejeść. WW jest bardziej urozmaicone.

Sprobuję grubszych, ale ciągle cienkich skarpet. Może nawet obetnę piętę, aby nie odgniatało, a trzymało śródstopie...
Tak jak jest teraz, z luzem w bucie, nie zrobię progresu, nie dogonię pociągów 40+ km/h. Mam technikę, mam siłę. Brakuje wytrzymałości, ale jak sprawdzałem w Stravie, to mój "fitness level" jest z dokładnością do kilku punktów taki jak rok temu i dwa lata temu. Po prostu wiosna jest trudna.

Trzeba działać dalej. I mimo porażek wracać do dbania o odżywianie: stop cukrowi!

Ja też na wiosnę mam lekkie uczucie niepewności, koledzy z grupy w której ćwiczyliśmy całą zimę tez notują regres techniki ( ja nie bo nie mam techniki 🙂 )

Jak zmieniałeś na zimę szyny na halę to może warto pokombinować z ich ustawieniem.

Wysłany przez: @jaca666

Ja też na wiosnę mam lekkie uczucie niepewności, koledzy z grupy w której ćwiczyliśmy całą zimę tez notują regres techniki ( ja nie bo nie mam techniki 🙂 )

Jak zmieniałeś na zimę szyny na halę to może warto pokombinować z ich ustawieniem.

Właśnie nie zmieniałem szyn, jeździłem cały czas na TripleX 125, ale kołach 110. Rzecz w tym, ze podciągnąłem szyny dużo bardziej centralnie i teraz wracam do wewnętrznej. Pół milimetra na jedną poprawę.

Mi się wydawało, że jak raz ustawię szyny to już tak ma być, ale często a zwłaszcza jak zaczęliśmy robić rożne ćwiczenia na rolkach korygowałem nieznacznie i było lepiej.
Aż do momentu, kiedy klej złapał tak, że otwory w śrubach się wyrobiły i już mam na stałe ustawione 🙂 a wczoraj lewa pięta mówiła że chce trochę na zewnątrz 🙂 ale to właśnie było z wiatrem przy 37/h.
Przy prędkościach typowych koło 30 i kiedy muszę cisnąć wydaje się być OK.

Wysłany przez: @jaca666

a zwłaszcza jak zaczęliśmy robić rożne ćwiczenia na rolkach korygowałem nieznacznie i było lepiej.

Jaca Ty ćwiczysz z Jabra czy jak?

Nie Jabra takich cieniasów jak ja nie przyjmuje.
Jest w Gdańsku duża szkoła rolkowa Roll4All. Mają jednego trenera jazdy szybkiej Tomek Kseniak się nazywa i od jesieni tam uczęszczam.

Wysłany przez: @tomcat

1. Odpalasz ten śmieszny programik do edycji od GoPro - nie pamiętam nazwy, ten w którym film się sam montuje jak pokażesz mu kilka kluczowych punktów na linii czasowej filmu.

GoPro Quick? Nie działa mi coś. Jak jest program co sam wszystko robi, to ja zazwyczaj nie potrafię takiego obsługiwać.

Wysłany przez: @tomcat

Obrabiasz przez VIRB? A jak przechodzisz przez błąd kontrolki API Google Maps, którą to badziewie koniecznie musi odpalić, a temat jest od czterech lat zablokowany w przeglądarkach?

Rok temu Garmin chyba przestał wspierać ten program, więc zastosowałem takie rozwiązanie:
https://forums.garmin.com/apps-software/mac-windows-software/f/virb-edit-windows/294764/script-error-on-that-page---virb-edit---api-issues/1429507#1429507

Wysłany przez: @jaca666

Nie Jabra takich cieniasów jak ja nie przyjmuje.
Jest w Gdańsku duża szkoła rolkowa Roll4All. Mają jednego trenera jazdy szybkiej Tomek Kseniak się nazywa i od jesieni tam uczęszczam.

Gość najwyraźniej ogarnia i jest w formie. Mazurski 1:12. Szacun.
Czego Was uczy?

@pieta
Bardzo dzięki za ten hint!
Spróbuję go dzisiaj.
Chociaż VIRB mnie mega wk... denerwuje tym "generowaniem podglądu", które dla maratonu potrafi trwać na moim laptopie ze dwie godziny...

@tomcat
Gość jest niesamowicie sprawny fizycznie ( a nie taki młody ) i super technicznie jeździ na rolkach
Głownie stawia nacisk na naukę underpusha . Robimy różne ćwiczenia żeby ogarniać jazdę na zewnętrznych krawędziach i praca nad pozycją i stabilnością góry organizmu :).
Przez zimę na hali ćwiczyliśmy na zwykłych rolkach, teraz to samo na niskim bucie - kur.. różnica kolosalna.
Jak były warunki, teraz pewnie częściej będą idziemy pozapier... w pociągu na ulicy i też robimy różne ćwiczenia typu zmiana pozycji w pociągu, wyjście, wejście, ucieczka z pociągu itp.
Wszystko nawet jakoś wychodzi na ćwiczeniach, ale później jak mam tego pilnować lecąc 30+ z wywalonym jęzorem to gdzieś technika idzie na drugi plan.

Regeneracja 50-latka

Dziesięć lat temu nie zastanawiałem się czy mogę w kolejnym dniu trenować. Jak mięśnie bolały, to może głębiej się zastanawiałem czy *mam ochotę* dzisiaj coś robić, ale nie zastanawiałem się czy jestem wystarczająco wypoczęty i zregenerowany, aby zrobić dzisiaj jakiś konkretny trening. Oczywiście, że zawsze mogłem zrobić wszystko. No proste, ze tak!

Dziesięć lat później już tak nie jest.
Albo to covid, na którego teraz wszyscy wszystko zrzucają - i wcale nie bez racji.
Albo to po prostu za stary PESEL. 🙁

Każdy ciężki trening to później problemy z regeneracją. Co najmniej jedna, a może być dwie; niewykluczone trzy noce z bardzo słabym snem i kiepską regeneracją. To jest wręcz przerażające!
Wygląda, że wystarczy w miarę żwawa dyszka z buta, albo w miarę żwawo przejechany półmaraton i organizm zaczyna mulić.

Strach myśleć co by było jakbym się ośmielił popływać, potem pojeździć na rowerze i potem jeszcze pobiegać. No strach.

Jedno co pozostaje w zanadrzu to nadzieja. Nadzieja, że mogę się lepiej wytrenować i przestanie być to takie ciężkie.

A jak nie, to trzeba będzie odpuścić wyścigi i zostaną takie sympatyczne przejażdżki, które zresztą też potrafią skutecznie opróżnić bak.

https://youtu.be/7i1JmyoAth4

Kwestia przyzwyczajenia. Jakoś goście po 60-tce potrafią jeździć kilka maratonów tygodniowo.

Filmik oglądalny. U nas sporo jest takich wałów, ale żaden niewyasfaltowany. Domyślam się, że szerokość jak na Kolnej?, tylko puściej.

Jacek ma charakterystyczną technikę, ale dobrze mi się za nim jechało na Dzbanie. Marek za to wygląda jakby jeździł z 10 lat, a nie rok czy półtora.

tutaj powinna być relacja ze Skawiny, ale forum znowu ją zjadło podczas zapisu, a ja nie napisałem jej w wordzie i nie wkleiłem, tylko po prostu pisałem w okienku.

Jak mi zejdzie ciśnienie, to coś napiszę.
Ale już trzeci dzień nie zeszło.