Luźne wpisy  

Ostatnio wszyscy razem ruszali.

O proszę, to zmienili. Startowałam w 2 edycjach, wtedy było oddzielnie 😀

Nie zmienili... ja miałem wrażenie, że Organizatorzy nie do końca wystarczająco o tym przypominali 😉 Wręcz ktoś powinien za startującą grupą A wejść na trasę i zatrzymać wyrywających się z grupy B 🙂 Tego zabrakło no i poszło...
Warto też byłoby coś zrobić z regulaminem. Nie wiem na ile to istotny dla Organizatora dokument, ale kiepsko to wygląda, jak pierwsze co rzuca się w oczy to niepoprawna data zawodów. Są też tam dość istotne nieścisłości np. dla dystansu fitness w jednym miejscu ogranicza się wielkość kół do max 110 w innym do 90.

@sebu
Tak chyba jest, nie zgłębiałem regulaminu, jednak wystartowaliśmy i sporo kobiet było w pierwszej grupie.

@sebu Może to miało formę protestu 😜 Kobietom nie odejmują minuty postoju między startami więc pojechały 😎

Dostałam w pracy 😂 ...i od razu kawa lepiej smakuje.

Fajny. 🙂

1 września ruszył RakReaton. Akcja polega na nabijaniu km, gdzie 10 km = 1 zł wpłacona od sponsorów na leczenie dzieci z chorobą nowotworową (maksymalna pula to 120 tys. zł.)
Obrałam za cel pokonywanie 44 km dziennie. Jest 7 dzień, z czego 5x jeździłam na rolkach i 2x na rowerze (spokojna jazda). Na razie daje radę, za to zaczynają się schody. W sobotę również w związku z tą akcja jest zorganizowany bieg ultra. W czasie 12 h można pokonać dowolny dystans – słabo widzę przebiegnięcie 44 km i to w 29 stopniach, bez żadnej regeneracji. Mój plan A zakłada 5 km biegiem, 1 km spacerem i tak na zmianę. Plan B to przebiec półmaraton, a resztę dokręcić na rolkach. Jeśli nie podołam to trudno, na pewno spróbuje 🙂

Zrobione! Wg wyników 46,2 km 😀 a teraz idę sobie umierać 😅

@ania_09
Ale jak to? Z buta?
Tak po prostu?
No szacun wielki!

Zdradź proszę strategie: czy były przerwy, czy maszerowałaś? Jakieś uwagi, komentarze?

Biegłam, szłam i tak na zmianę. W słońcu przyśpieszałam żeby się w nim nie prażyć, a odpoczywałam w cieniu. Długość okrążenia wynosiła 1,1 km. Chciałam zrobić 44 km jednak pod koniec nie byłam pewna czy pomiar zegarka pokrywa się z oficjalnym wynikiem więc w razie czego zrobiłam okrążenie więcej. Potem okazało się, że jest o dwa kilometry ponad to co zaplanowałam. Miałam przy sobie bukłak, natomiast po dwóch może trzech godzinach woda zagrzała się i zaczęła smakować plastikiem. Żeby nie tracić czasu na uzupełnienie świeżej, zaczęłam korzystać z punktu gastro. Musze przyznać, że to był najlepiej zaopatrzony punkt gastro jaki kiedykolwiek spotkałam. Z napojów były: woda, trzy wody smakowe (z pomarańczą, cytryną i limonką), cola, izotonik. Do jedzenia: owoce, parę rodzajów ciast, paluszki, precle oraz gofry. Mi najbardziej podpasowały arbuzy i banany. W międzyczasie zjadłam również swoje cztery żele. Każde pokonane 10 km świętowałam w duchu. Miałam momenty, w których wydawało mi się, że zaraz padnę i to już końcówka moich zmagań, po czym zwolniłam i nie wiadomo skąd wracały mi siły. Nie robiłam jako takich przerw choć wpadłam ze dwa razy do toalety i czasem przystanęłam biorąc jedzenie czy picie. Jedynie na ostatnim kilometrze zrobiłam dłuższy postój na pogaduchy ze znajomymi. Generalnie nie nastawiałam się na dobry czas, zakładałam nawet, że większym prawdopodobieństwem jest to, że nie dam rady 😄

Brawo Ania! 🙂

Aniu, masz strasznie silną motywację. Dni i tygodnie mijają, a Ty nie zwalniasz tempa, choć na pewno czujesz zmęczenie.
Respekt!

Dziękuję 🙂 Zostało jeszcze 1,5 tygodnia, po zakończeniu wrzucę krótką relację.

Ale tak naprawdę zostało jeszcze 70 godzin. 😉
Za trzy dni o tej porze będziemy MKNĄĆ po ulicach Berlina. 😀

W niedzielę też, bo zostaje, z grupą z którą jadę, na weekend. Musze poszukać jakąś ścieżkę rowerową 😄

Berlin Maraton 2023 🦸‍♀️

Wyruszyliśmy do Berlia w sobotę o godz 5 nad ranem. Po dotarciu na miejsce udaliśmy się do biura zawodów na Tempelhof po odbiór pakietu startowego oraz drobne zakupy. Następnie zarejestrowaliśmy się i zostawiliśmy bagaże w Hotelu. Z koleżanką Basią przebrałyśmy się w stroje Elastyn i udaliśmy się w czteroosobowym składzie do metra by dojechać na linię startu przy Bramie Brandenburskiej. Tego dnia byłam już po 22 dniach RakReatonu dlatego uznałam, że odpuszczę ściganie się i przejadę spokojnie razem z Basią. Po maratonie czekało mnie jeszcze 7 dni wyzwania - mierzyłam siły na zamiary. Start był bardzo powolny ze względu na dużą liczbę zawodników. Zanim przejechałam przez linię, zatrzymywałam się kilkukrotnie. Na pierwszych kilometrach czułam się jak na Night Skatingu i głównie skupiałam się nad tym by bezpiecznie poruszać się w tłumie. Bardzo podobało mi się to, jak wielu ludzi dawało sygnał o zakrętach. Wyobrażałam sobie, że przejazdy przez tory tramwajowe będą wyglądać podobnie jak we Wrocławiu, czyli mocne bujanie przez szyny i dziury, które często są przy nich. Okazało się jednak, że było zupełnie inaczej - jedynie paseczek z lekkim rowkiem - co mnie trochę rozbawiło, gdyż nie sprawiały żadnego problemu. Generalnie asfalt był dobrej jakości, a trasa wystarczająco szeroka by po kilkunastu kilometrach, gdy tłum już się rozjechał, trochę przyśpieszyć. Przez cały maraton byłam bardzo czujna, obserwując zmieniającą się trasę i uważając na innych zawodników. Przeskakiwałyśmy z pociągu na pociąg. Od czasu do czasu pytałam Basię czy jest, a kiedy nie było odpowiedzi zerkałam za plecy. Potrzebowała chwilę żeby zebrać swoje supermoce, więc trochę zwalniałyśmy by potem narzucić ponownie żwawe tempo. Finalnie Basia zrobiła swoją życiówkę. Na którymś kilometrze podjechał Zico i objął prowadzenie. Miło mi było przejechać się z nim i poobserwować ładną technikę. Natomiast zaczęłyśmy się z drugą Elastyną rozjeżdżać, dlatego odpuściłam. Atmosfera przez całą trasę była wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Dopingowało nas wielu ludzi, a niektórzy reagowali na widok naszych strojów ogromnym entuzjazmem. Po dotarciu na linię mety wielu ludzi prosiło nas o zrobienie sobie z nami zdjęć. Dojechałyśmy w czasie 1:43:12.

Gratulacje, fajne stroje 🙂

Dzięki! Miałam niewiele czasu żeby go skompletować ponieważ pomysł zrodził się parę dni przed maratonem 😄

Tropiciel 31 w Szczepanowie🦔

Ostatni dzień RakReatonu był jednocześnie udziałem w nocnym rajdzie na orientację. Rowerzyści zbierali się w 2-4 osobowe grupy.

Jechałam z Sandrą, Anią i Pawłem. Zastanawiałam się nad udziałem już w zeszły roku, natomiast zabrakło mi odwagi, aby jeździć nocą i w konsekwencji nie zaangażowałam się w szukanie chętnych. Kiedy rok później Sandra zapytała mnie czy jedziemy, wiedziałam, że to dobra okazja żeby się przełamać.

Stratowaliśmy w określonych godzinach, po dwie grupy. Każdy z nas dostał mapę 5 minut przed startem.

Pierwszy punkt był łatwy do zlokalizowania ponieważ znajdował się w lesie, tuż za Szczepanowem. Na miejscu zastaliśmy sędziego, który wyjaśnił nam, że aby zaliczyć zadanie musimy przeprawić się na drugą stronę rzeczki. Mieliśmy dwie opcje do wyboru: płynąć na tratwie z beczek lub przejść po napiętym pasie/linie, trzymając się za drugą linę zawieszoną metr wyżej. Wiedziałam, że jeśli wyląduje w wodzie to będzie mój pierwszy i ostatni punkt. Na dworze było 8 stopni i wciąż się ochładzało. Troje z nas wybrało beczki, natomiast Sandra przeszła po linie. Droga powrotna znajdowała się parę metrów dalej. Tam mogliśmy już jedynie wybrać linę. Najwięcej obaw miałam przed wejściem na nią, gdy już szłam czułam, że jest wystarczająco stabilnie. Potem doszliśmy do rowerów i otrzymaliśmy pierwszy znaczek na karcie z punktami oraz drugą mapę, na której były wyznaczone pozostałe miejsca. Przepisaliśmy je tak by mieć wszystkie na jednaj mapie. Wsiedliśmy na rowery i wyjechaliśmy z piaszczystej drogi leśnej na drogę asfaltową.

Następnie przejechaliśmy parę kilometrów by znów skręcić w leśną ścieżkę. Przy większości punktów, gdy wiedzieliśmy, że mniej więcej jest to właściwe miejsce, przedzieraliśmy się intuicyjnie przez las bez ścieżki aż dostrzegaliśmy światełko lub innych uczestników rajdu. W kolejnym zadaniu dwie osoby miały ciągnąć za linę tak by uzyskać daną siłę. Zgłosiłam się z Sandrą. Musiałyśmy odwzorować mocowanie karabińczyków z kołowrotkami, do lin, które były zamocowane do drzew. Dzięki temu przekroczyłyśmy zamierzone 200 niutonów. Okazało się że do tej pory byłyśmy pierwszą w pełni żeńską grupą, którą podjęła się tego zadania.

Na trzecim punkcie do zadania zgłosiła się Sandra z Anią. Ich zadaniem było pójście parę set metrów w las do skrzyni po mapę, na której mieliśmy zaznaczone wszystkie punkty kontrolne.

Znalezienie czwartego punktu okazał się trudniejsze. Dwa razy skręciliśmy w złe ścieżki, w dodatku pojawiła się mgła. Jednak z czasem po wdrapaniu się na górkę dostrzegliśmy piaskownie, a u jej dołu ognisko i kolejne miejsce z zadaniem. Zostawiliśmy rowery u góry i zeszliśmy po stromym zboczu wsypując sobie spore ilości piachu do butów. Zadanie polegało na ponownym wdrapaniu się na górę i wejściu na wieżyczkę w której znajdował się napis. Trzeba było go odczytać, zejść znowu po piachu i przekazać treść sędziemu. Uznaliśmy, że zagramy w marynarzyka kto pójdzie walczyć z piachem i schodami. Padło na Pawła. Miałyśmy chwilę na odpoczynek. Kierunek dalszej trasy pomógł nam wyznaczyć odgłos przejeżdżającego pociągu. Sprawdziliśmy gdzie mamy na mapie tory i po nich określiliśmy właściwą drogę.

Do piątego punktu mieliśmy znaczenie dłuższy dystans do pokonania. Udaliśmy się na drogę asfaltową po czy przejechaliśmy przez miejscowość i w niej skręciliśmy na drogę polną. Pech chciał, że spotkaliśmy dużego agresywnego psa i serce na moment stanęło mi w gardle. Jechałam ostatnia, zsiadłam z roweru i przeszłam kawałek, odgradzając się od niego rowerem. Psina z czasem uznała, że nie musi już bronić swojego terytorium i odpuściła. Dalej jechaliśmy po sypkim piasku aż dotarliśmy do punktu, który był samoobsługowy. Paweł przebił kartę dziurkaczem, który wisiał na drzewie obok lampki, a ja odbiłam elektroniczną kartę.

Potem wróciliśmy na drogę asfaltową, a następnie jechaliśmy ścieżką rowerową aż do przejazdu pod wiaduktem przy którym skręciliśmy w las. Momentami prowadziliśmy rowery ponieważ piach był sypki i zakopywaliśmy się. Pomimo wielu zakrętów Paweł świetnie poradził sobie w zlokalizowaniu ruin, w których czekało na nas kolejne zadanie. Wykonywaliśmy je we czworo. Musieliśmy rzucając lub huśtając na żyłce metalowe oczka, zawiesić je na haczykach. Tutaj poczułam większy przypływ zmęczenia.

Następnie udaliśmy się w kierunku wałów. Żeby do nich dotrzeć cofnęliśmy się do ścieżki rowerowej i wjechaliśmy na most, na którym były schody. Ostrożnie znieśliśmy rowery, po czym wdrapaliśmy się na wał. Odczytaliśmy ze skali, że 1 cm na mapie to 0,5 km w rzeczywistości. Wyszło, że musimy przejechać 2,5 km, a następnie trzeba skręcić w las i szukać punktu przy jeziorze. Pomimo, że znaleźliśmy jezioro, mieliśmy problem aby odnaleźć punkt. Spotkaliśmy jeszcze jedną grupę błądzącą podobnie jak my. Zdecydowaliśmy się okrążyć jeziorko. Ścieżka trochę się od niego oddalała, a momentami nie miałam pewności czy w ogóle jeszcze jedziemy nią czy zboczyliśmy z drogi. Miałam obawę czy wrócimy. Gdy ponownie dotarliśmy do miejsca, w którym zaczęliśmy okrążanie poczułam ulgę. Powoli przemieszczając się dziewczyny dostrzegły światełko w oddali i poszliśmy po linii prostej przez krzaki. Dotarliśmy do pana siedzącego przy ledwo palącym się ognisku, obok miał rozbity namiot. Byłam pod wrażenie, ze siedzi sam w gęstym lesie. Był wyraźnie zmęczony i powiedział żebyśmy sobie podbili kartę.

Potem mieliśmy przyjemną dość szeroką ścieżkę przez las, grupa nie była pewna czy to dobry kierunek. Z kolei ja miałam jakieś 90% pewności więc podążyliśmy nią. W międzyczasie robiło się coraz jaśniej i na kolejny punkt trafiliśmy gdy było już widno. Zgłosiłam się na ochotnika do zadania. Polegało ono na dopasowaniu nazw do samolotów. Miałam parę do wyboru. Zadanie było zaliczane przy 4 poprawnych odpowiedziach. Kompletnie nie znam się na samolotach za to dopasowywałam język do flagi znajdującej się na nim. Tutaj też był punkt z jedzeniem więc po szybkim posiłku wyruszyliśmy w dalszą drogę.

Udaliśmy się do dziewiątego punktu, który również znajdował się przy stawie. Droga miała wyjątkowo wiele dołów. Byliśmy blisko, natomiast kończył nam się czas więc musieliśmy odpuścić poszukiwania. Wróciliśmy zaledwie 5 minut przed upłynięciem ósmej godziny rajdu.

Podsumowując zaliczyliśmy 8 z 11 punktów. Przejechaliśmy 60 km i zakończyliśmy tą wyprawę zmęczeni i zadowoleni. Była to dla mnie super przygoda podczas, której miałam okazję spędzić czas w gronie fajnych ludzi, z którymi świetnie mi się współpracowało. Wstępnie umówiliśmy się na kolejną edycję 🙂

RakReaton 2023💙

Zadanie polegało na zbieraniu kilometrów dowolnymi aktywnościami przez cały wrzesień. 10 km = 1 zł wpłacona przez sponsorów na leczenie dzieci z chorobą nowotworową. Maksymalna pula jaką wszyscy uczestnicy mogli zebrać wynosiła 120 tys. zł. W połowie miesiąca organizatorzy znaleźli kolejnego sponsora i podniesiono pulę o kolejne 40 tys. zł. co w sumie dało kwotę 160 tys. zł. W ramach motywacji stworzono ranking: za 1 km biegu otrzymywało się 6 pkt, a za aktywności na kołach takich jak rolki czy rower 2 pkt.

Jak już wspominałam powyżej założyłam, że będę pokonywała codziennie 44 km. Czasami jednak wychodziło trochę więcej, a dodatkowo doliczane były kroki więc warto było nosić na ręce zegarek. Obserwowałam zmieniającą się pogodę i dostosowywałam do niej np. kiedy padało rano, robiłam trening wieczorem. Najwygodniejszą opcją były dojazdy i powroty z pracy na rowerze. Największy zjazd energii poczułam po pierwszym tygodniu, kiedy organizm przyzwyczajał się do codziennych aktywności i zrobiłam paru godzinny bieg. Ważna była dyscyplina – jakiekolwiek próby negocjowania z sobą czy się dziś wybieram czy nie od razu wyrzucałam z głowy. Przełamywałam własne obawy co do jazdy po zmroku. W sumie jeżdżąc na rolkach, rowerze, biegając i chodząc pokonałam 1635,2 km. W rankingu uplasowałam się na 33 pozycji open na ponad 10 tys. uczestników, wśród kobiet na 9. Nagród rzeczowych nie ma, natomiast świetną nagrodą jest satysfakcja i myśl, że robiąc coś co lubię mogłam dodatkowo komuś pomóc.